Δυσαναπλήρωτο κενό στο χώρο της τέχνης αφήνει η απώλεια του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου και ακαδημαϊκού, Δημήτρη Μυταρά.
Το Αριστοτέλειο Κολλέγιο είχε συνεργαστεί με τον κορυφαίο δημιουργό το 2010, όταν αποφάσισε να του αφιερώσει την 11η Έκθεση Παιδικής Ζωγραφικής που διοργάνωσε στο Κέντρο Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το σχολείο μας έχει επιλέξει την τέχνη ως έκφραση σχολικής δημιουργίας, ξεφεύγοντας από το αυστηρό πλαίσιο της μετάδοσης γνώσεων εντός της σχολικής τάξης. Μέσα από τα έργα του Δημήτρη Μυταρά οι μαθητές του δημοτικού, του γυμνασίου και του λυκείου ταξίδεψαν σε έναν κόσμο που κρύβει ιδιαίτερες ευαισθησίες, μυήθηκαν στην παρατηρητικότητα και ήρθαν πιο κοντά στην εικαστική γλώσσα.
«Αν βγάλεις τον Μυταρά από την ελληνική ιστορία της τέχνης, τότε καταλαβαίνεις ότι θα μείνει φτωχή», έχει δηλώσει για τον σημαντικό ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Σύσσωμη η κοινότητα του Κολλεγίου μας εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για την απώλεια του καταξιωμένου καλλιτέχνη και καθηγητή της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.
Η πορεία του Δ. Μυταρά
Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα και σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953-1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964, σκηνογραφία και εσωτερική διακόσμηση, École Nationale des Arts Decoratifs και École des Arts et Métiers), ενώ η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα το 1961 (Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο, στη συνέχεια της πορείας του κυριάρχησαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων.Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές, ενώ έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο, καθώς και ποίηση.Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα.Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης.